O książce: 1952 / Tamara Velichkovskaya (1908–1990), - Poetka, prozaik, dziennikarka, tancerka, „piosenkarka pierwszej fali” rosyjskiej emigracji. Pisała poezję i prozę. Po II wojnie światowej osiadła w Paryżu. Velichkovskaya pisała wiersze od dzieciństwa, ale zaczęła publikować w wieku około czterdziestu lat. Jej wiersze znalazły się w antologiach „Na Zachodzie”, „Muza Diaspory” oraz w zbiorach „Sztafeta”, „Wspólnota Narodów”. Czytała swoje wiersze na wieczorach Związku Młodych Poetów (1947–1948), Międzynarodowego Koła Przyjaciół Sztuki (1954) i Związku Pisarzy i Dziennikarzy Rosyjskich w Paryżu (od 1955). Wydała w Paryżu zbiory wierszy „Biała laska” (1952) i „Kwiat i kamień” (1981). Autor esejów na temat historii Paryża, o Leonardo da Vinci, Michelangelo, D.S. Mereżkowski i inni. Publikowała w czasopismach „Papetanka”, „Renesans”, „Nowy dziennik”, „Sowremennik”, gazeta „Myśl rosyjska” itp. Miała koło literackie, do którego uczęszczała N. Rovskaya, A. Velichkovsky, S. Rafalsky, K. Pomerantsev. W. Dobrochotow. Przybyli także bardziej znani poeci - G. Iwanow, I. Odoevtseva. S. Makovsky. To elektroniczne wydanie w pełni odtwarza pierwszy zbiór wierszy Tamary Velichkovskiej „Biały laska” (1952). Zawiera także wybrane wiersze i prozę z różnych lat. W recenzji tego zbioru słynny poeta i krytyk „Russian Abroad” Jurij Iwask zauważył w szczególności: „<>Wiele nadal bardzo przypomina różnych poetów „szkoły paryskiej”. Ale jest w tym coś własnego.<> Nazwa książki Velichkovskiej pochodzi od jednego z najlepszych wierszy ze zbioru „Biała laska”. <> Jest tu symbolika (ślepy w ciemności, ale „biały” mu pomaga). I ta symbolika nie jest nachalna, nie prorocza, ale skierowana do umysłu serca. Także - precyzja, oszczędność, ale bardziej melodyjność.»